sábado, 31 de diciembre de 2011

Feliz 2012.



Otro año más que se va. 365 días en los que creces, aprendes, ganas, y te equivocas.
Experiencias. Que te hacen crecer como persona, darte cuenta de que existen otros puntos de vista más allá de los tuyos. Que no eres perfecta, ya que tienes infinidad de defectos. Pero que día tras día tienes más ganas de corregir.
Durante este año, cada paso en falso, cada equivocación, cada fracaso, no son más que pequeños hechos que te han hecho madurar. Querer ser mejor y mejor.
También ha estado repleto de cosas buenas. Cosas que te han hecho sonreír, y disfrutar hasta que ha vuelto a salir el sol.  Personas maravillosas que han estado contigo. Y también personas a las que has hecho daño.
Han habido riñas, discusiones. Has dejado que gente salga de tu vida y que otros entren. Has vuelto a tropezar con la misma piedra. 
Te has esforzado por conseguir todo lo que has querido. Has hecho millones de cosas de las que te arrepientes. Has estado en ciudades impresionantes en la que creías que no estarías de momento. Has conocido gente de otros lugares y desde entonces los llevas para siempre en el corazón.
Has disfrutado al máximo de todo lo que más te gusta. Te has refugiado en la música cuando tenías algo de lo que huir. Has aprendido que llorar no es ninguna debilidad, y que no todos los valientes lo son en verdad.
Has aprendido a diferenciar quien te quiere y quien no. Quien vale la pena y quien no. Has decepcionado y te han decepcionado a ti. 
Has hecho de este año un año especial, lleno me momentos que jamás piensas olvidar, y de personas que tampoco.
Y esperas hacer de este año que viene, uno mucho mejor.
Adiós 2011. Feliz año.

lunes, 19 de diciembre de 2011

Piénsalo.



¿Qué hay en tu mente?
Me imagino tantísimas respuestas que me pierdo entre lo real o no real. También en lo que quiero que sea verdad y lo que no. Mis pensamientos varían uniformemente entre tú y yo. Entre lo que somos y lo que podríamos ser.
Adivino algunas de las cosas en las que piensas solo con mirarte. Fútbol, como todos. En lo que te gusta la fiesta. También piensas en videojuegos. Sé perfectamente cuando te tomas algo en serio y cuando no. Lo cierto es que en la mayoría de las situaciones eres como un libro abierto esperando a ser leído.
Pero lo que realmente me gustaría saber es lo que piensas cuando estás cerca mío. Aunque eso casi nunca ocurra, en mis sueños pasa bastante y actúas igual que como solías hacerlo antes. A veces me sorprenden las malas pasadas que nos juega nuestro propio subconsciente. ¿Te pasa a ti también?
Creo que la pregunta correcta sería: ¿Estoy alguna vez en tu mente? En algún momento, por pequeño y minúsculo que sea, ¿piensas en mí? En cuando solo estábamos tú y yo, cuando había un nosotros y no una distancia como la de hoy.
¿Piensas en cómo era estar juntos? Tener una mano a mi alrededor y hablar de cosas triviales hasta ver el amanecer en el cielo. Ver el sol reemplazar a las estrellas.



jueves, 8 de diciembre de 2011



Querer algo que no se puede tener.




Es una de las cosas que más hacemos los humanos, y es posiblemente de las que más duelen. Y no, no me refiero a hechos materiales, puesto que no poseer un bien material es algo que a la larga, superamos. 
Pero la carencia de alguien sí que duele, y desgraciadamente mucho. E incluso duele más tener a esa persona pero no de la forma que quieres.
Típico tema tuoché explotado del que todos hablan. Que te guste tu mejor amigo. Todos dicen lo mismo. Hablan del no poder soportar cuando te habla de la persona que quiere. Sentirte fatal cuando él llora por desamor. 
Pero hablan todos los que menos saben. Hablan y lo único que saben hacer es escupir mentiras. Y lo peor es que al final ellos mismos se las creen. De verdad se creen que saben lo que es sufrir. Y es que sufrir es algo tan relativo cuando es entorno a las emociones...
Que una persona que a los dos días de estar con alguien ponga algo tan fuerte como Te amo en su estado, diga que no puede sufrir más, es tan hipócrita como el que está en contra de la violencia y tira la primera piedra.

lunes, 28 de noviembre de 2011

Loving you is not easy but I have chosen this path.





Estimar-te no és tan fàcil però he triat aquest camí.

Fugaz. Así fue. Como lo que dura un paso, un latido. Como lo que tardan en caer los pétalos de una flor, lo que dura un silbido.
Més per molt que siga fugaç, de la meva ment no surts mai, saps?

I remember when I was little, I remember how I used to spy you behind my window. I 
remember how I enjoyed watching you playing with a ball. I remember this smile that
was always in your face, and I remember how stupid I seemed looking at you.

Recordo l'any passat. Recordo moltes coses, però en especial un dia. Perque ara, 
cada vegada que miro al cel, ja no penso en les estrel·les, si no en la teva cara
mirant-les. It was so amazing. Que cada vegada que recordo eixa nit, s'em fiquen
els pels de punta, i em dona un cop el cor.

Recuerdo perfectamente, recuerdo todos y cada uno de los detalles. Recuerdo todas y cada una de las palabras que 
dijiste. También recuerdo mi cara de idiota, mirándote 
mientras hablabas, concentrándome. Tu pelo, siempre tan 
despeinado. Tus cejas, ligeramente pobladas. Tus ojos, 
recuerdo lo roja me ponía al intentar mirar directamente 
ellos, pero me recuerdo haciéndolo, siendo una valiente. 
Más abajo, esa nariz recta, simétrica. And in the end, 
tu boca... Qué amiga terminé haciéndome de ella.

Maybe I look at you with eyes of love is what makes you
beautiful.

Me'n recordo de totes i cada una de les sensacions que hi
vaig sentir llavors, de la teva mà al meu voltant. Cap davant cap, ulls davant ulls, nas contra nas. Saborejar el teu
respirar, perdre'm en un mar, el del teus ulls. El moment de no pensar en res, només els teus llavis sobre els meus. Era un somni del que mai em volia despertar.


If I olny can have one wish, it would be you, without doubts. And I have no fears right now, just a huge desire to be happy with you. Do you know which is the only 
problem? I think it's a destiny thing. Maybe life doesn't want my happiness in this 
moment. Maybe I have to wait for you.


Aunque muy a mi pesar, si una cosa no sé hacer bien es esperar. Puede que sea la persona más impaciente que puedas conocer nunca jamás. De esas que empiezan a dar pequeños golpes con el pie al suelo cuando esperan algo con ansias. Así que
no me puedo imaginar como va a ser esperarte a ti.


Però, diuen que les coses bones tarden en arribar, però que quan ho fan l'espera 
ha valgut la pena. Espere que en aquest cas siga també així. Perque et puc 
asegurar que no hi ha cosa en esta vida que desitge més que no sigues tu.



sábado, 26 de noviembre de 2011

Cuando ya nada es real.

Cuando te digo: te quiero, es tan falso. Ni siquiera me puedo convencer a mí misma. Cuando hablo, es como si hablase otra persona.
Sin embargo, estas lágrimas... Intento aguantármelas, pero duele demasiado. Trato de perdonarte, pero no es suficiente para que todo vaya bien. Ya no sé que hacer.
No puedes jugar con lo que queda de nosotros, es muy egoísta y doloroso. Pero, de todas formas, no puedes sentir nada que tu corazón no quiera sentir. Yo tampoco te puedo decir algo que no es real.

Las verdades duelen, y las mentiras aún más. ¿Cómo puedo dar más cuando te quiero un poco menos que antes?
A la larga, lo que estamos haciendo es convirtiéndonos en polvo, jugando en las ruinas de nuestros recuerdos.
Corriendo a traves del fuego, cuando no queda nada por decir. Todas las cartas están encima de la mesa, y por suerte o por desgracia, a ninguno de los dos nos gusta este juego.



Es como perseguir el último tren cuando ambos sabemos que es demasiado tarde.

martes, 18 de octubre de 2011

Solo contigo.



Por la mañana me despiertas, un rayo de sol golpea mi cara, con el maquillaje corrido, estamos en la estela de la destrucción. "Silencio nena, habla con suavidad". Dime que lamentaré haberte empujado contra la mesa de café anoche para poder apartarme de ti. ¡Trata de tocarme para que así pueda gritarte que no me toques! "Sal corriendo de la habitación y te seguiré como un perrito perdido". Sin ti no soy nada, estoy tan perdida, abrázame. "Dime lo feo que soy pero que siempre me querrás".
Entonces después de eso me empujaste, como consecuencia del camino destructivo en el que estamos, dos psicópatas pero nosotros. Sabemos que no importa cuantos cuchillos nos clavemos el uno al otro en la espalda. Porque siempre nos protegemos la espalda el uno al otro, porque somos tan afortunados de estar juntos... "Nosotros movemos montañas, pero no hagas una montaña de un grano de arena". Me golpeaste dos veces, sí, ¿pero quién las cuenta? Puede que tenga que golpearte tres veces, estoy empezando a perder la cuenta. Pero viviremos juntos para siempre, encontraremos la fuente de la juventud. "Nuestro amor es una locura", estamos chalados, pero me niego a recibir ayuda psicológica. "Esta casa es demasiado enorme, si te mudas quemaré los dos mil pies cuadrados de suelo y no hay nada que puedas hacer al respecto"
Contigo estoy jodidamente bien, pero sin ti pierdo la cabeza. 

Life is no a Nintendo game.



Te encuentras tan ausente, tan perdido en los momentos cuando estás en ellos.. Esto es una carrera y ese es el culpable que controla tu bote. 
Así que dicen que lo mejor es que cada uno siga su camino. Supongo que no os conocen porque eso fue ayer. Y ayer ha terminado; hoy es un día diferente. Suena como canciones rotas sonando una y otra vez, pero se lo prometiste. 
La próxima vez que te resistas, no tendrás otra oportunidad. La vida no es un juego de Nintendo. Pero mentiste otra vez, ahora te toca verla salir por la puerta. Supongo que por eso la llaman Ventana del dolor

lunes, 3 de octubre de 2011

All that counts is here and now.




Muchas veces, nos quedamos estancados en cosas de nuestro pasado e, inevitablemente, duele. Quizás porque echas de menos a esas cosas, o quizás porque fue una mala experiencia para ti. Ambas dos duelen, pero creo que es peor echar de menos algo, o a alguien en concreto...
Entonces empiezas pensando, y pensado, volviendo a los buenos y malos momentos, recordando lo que pudo haber sido y no fue. Y dices: joder, maldito momento, maldita mala decisión, maldita sea yo! Debería haberlo hecho.
Pero, ¿sabes qué? Tienes que sonreír, porque al final, todo lo que cuenta es AQUÍ y AHORA.

miércoles, 7 de septiembre de 2011

Ruptura.


Ese día de despertó sobresaltada, como si de una pesadilla hubiera salido. Se toco la frente, estaba sudada. Se levantó y se lavó la cara. Que mal, esperaba no volver a soñar lo mismo. Echaba la vista atrás y aún podía sentir la angustia.
Ese día decidió pasar de todo, ¿y si cogía su Ipod, sus deportivas y salía a olvidarse de todo? Y así lo hizo. 
Paso tras paso, canción tras canción, latido tras latido. Gente que pasa a tu alrededor, tráfico loco que llega tarde por la mañana, pájaros que van por ahí.
Y por un momento se paró a pensarlo, ¿qué hacía ahí? ¿Des de cuándo las personas fuertes intentan evadirse de todo? Reduce el ritmo, pasa esa canción que solo le trae malos recuerdos. Mano en el bolsillo, saca dinero, compra agua. Bebe, esperando aliviar un dolor que por mucho que uno quiera, no es físico. Y se da cuenta, de que quizá, solo quizá, no sea tan fuerte como ella piensa.
Y le ve, en el banco, con la que debería ser ella. Y corre, sin más. Intentando escapar de una realidad que por muchas veces que haya visto ya, sigue sin querer aceptar. Y las lágrimas empiezan a caer, y ella empieza a hiper ventilar. Y ahí se da cuenta, sin él, ya no es tan fuerte como lo solía ser antes.

miércoles, 24 de agosto de 2011

You ain't here.


Me río como una tonta. Te vigilo cada dos por tres. Me conecto a posta. Me quedo mirando a un punto fijo, pensando en ti. Cualquier cosa que me digan, se relaciona a ti. ¿Qué hora es ahora allí? Recuerdo. Y sonrío. Tendría que ponerme triste, pero sonrío. 
Cuando veo tu cara, no hay ninguna cosa que cambiaría. Y cuando sonríes, el mundo entero se detiene. Ahí vas tú, con esa perfección que me gustaría tener.
Debe ser guapa, la chica de la que hablas. Y que tiene todo lo que yo no. Pero no me importa, he aprendido a vivir sin ello. Y sonrío.
Porque pese a todo, me sé todas tus canciones favoritas. Y todos tus sueños. Y tú te conoces cada rincón de mi alma. Sabes que miento cuando digo que todo va bien, porque todo va mal. Y sabes cual es mi color favorito. 
Y me acuesto pensando en ti, y me despierto soñando contigo. Tu olor en cada sueño que sueño. Me parece oír tu voz por todas partes.
Caminando por las calles, tú, yo y tus vaqueros gastados. Así es como debería ser. ¿No ves que soy la única que te entiende? 
Ellos no tienen nada que ver contigo. Me tiembla la voz cuando pronuncio tu nombre. Me brillan los ojos cuando oigo hablar de ti. Se me acelera el corazón cuando te acercas.
La tierra se ve bellísima desde aquí arriba, veo un mar de corazones latiendo juntos. Unos latidos que se vuelven ritmos. Un mismo ritmo.
Pero bueno, me desvío. Que sí, que me gustas. Que me muero por ti. Que con una sonrisa tiras mi mundo abajo, rompes mis defensas. Partes mis esquemas, y todas esas mierdas que se suelen decir. 
Que esta mañana cuando me he mirado al espejo he visto tu cara reflejada en mis ojos, tus manos en mi pelo. Me he dado cuenta de que estoy perdida, pero tú no estás aquí.

miércoles, 6 de julio de 2011

Mi final feliz.

It's nice to know that you were there,

thanks for acting like you cared,

and making me feel like I was the only one.


It's nice to know we had it all,

thanks for watching as I fall

and letting me know we were done.



Me emociona pensar que poco a poco me voy recuperando. Es como cuando inevitablemente nos alegramos por pequeñas cosas. Ahora pienso. Lo pienso bien. Y es agradable saber que estuviste ahí. Aunque fuera poco tiempo estuvo bien. Te quería. ¿Ves? Ya puedo decirlo en pasado. Gracias por actuar como si te importara. La verdad es que yo pensaba que era de verdad, pero ya vi que no. Gracias a ti aprendí a jugar con los sentimientos de la gente. Y por hacerme sentir como si fuera la única.

Pese a todas las cosas negativas que saqué de lo que tuvimos, algo se salva. Sufrí mucho, pero contigo pasé los mejores momentos de mi vida. Es agradable saber que lo tuvimos todo. Rencor, es lo único que siento por ti ahora. Gracias por ver como caía. Porque aunque tú eras como eras, yo no me lo merecía. Y por dejarme saber que habíamos terminado.

PD: No te quiero.



martes, 7 de junio de 2011

Si alguna vez has querido a alguien, levanta tus manos.



If you ever love somebody put your hands up.
Te despiertas por la mañana, miras el móvil. Es lo que siempre haces primero. No hay ningún mensaje. Acachas la cabeza, una lágrima se asoma. Te limpias la cara con las manos, estás harta de llorar. 
Esta vez no. Has decidido parar. Va a ser un nuevo día, una nueva vida.
Te diriges al baño, poco a poco te quitas la camiseta vieja que usas para dormir. Te recuerdas a ti misma tirarla más tarde, no quieres nada que sea de él. Te metes en la ducha, agua, champú, gel. Agua, mascarilla. Agua, acondicionador. Agua. Sales, estás relajada. El agua caliente ha despertado tus músculos.  
Sales, te vistes. Tiras lo que habías dicho. Te preparas la mochila, sigues siendo descuidada, por no preparártela por la noche. Desayunas, una manzana, como siempre. Vas al instituto. 
Un continúo de horas mirando por la ventana, recordando su risa. Te llaman la atención, te disculpas. ¿De verdad tiene que seguir siendo así? Donde ha quedado lo de: Va a ser una nueva vida. Supongo que en el olvido, igual que todo lo que un día tú fuiste para él.
Llegas a casa, tienes la comida hecha. Das gracias por llegar ese día a las 3, ya que así no tienes a nadie comiendo contigo, jodiéndote la soledad a la que te has ido acomodando. Terminas, te lavas los dientes. Te tiras al sofá, siempre lo mismo en la tele. Dejas el canal que te va más a mano, una pareja de enamorados. Que ascazo, decides cambiar. Hace tiempo que dejaron de gustarte esas cosas. Al poco te duermes, otra tarde más desaprovechada. 
Por la noche abres el ordenador, tuenti, tu msn, contraseña. Esperas esos segundos en los que inevitablemente piensas si tendrás un privado de él. Nada, lo de siempre. Alguna petición de amistad, dos comentarios. Invitaciones a eventos y páginas, juegos y algún comentario en foto. Te das cuenta de la notable subida de visitas, ¿habrá sido él? 
Cenas, ves la tele, te pones el pijama. Bueno, al menos hoy has dado un paso, la camiseta ya no está. Es un peso menos de encima. Te tumbas en la cama, el móvil con los auriculares. Todas las canciones, van pasando una a una. Todas ellas te recuerdan a un momento de tu vida, concéntrate. Ahí, en esa. ¿La oyes? Típica canción que suena en el momento menos indicado. Un torbellino de recuerdos. Besos, abrazos. Risas, enfados. Simplemente una persona a la que has querido e inevitablemente, quieres.
Decides irte a dormir, no vale la pena alargar más el día. Esta es tu mierda rutina.
Un día más en el que no haces nada con tu vida.

miércoles, 1 de junio de 2011

Everything I need and want.

Él me mira, yo finjo una sonrisa para que no se de cuenta de que quiero y necesito todo lo que deberíamos ser.
Apuesto a que es guapísima, esa chica de la que él habla, y que tiene todo sin lo que yo tengo que vivir.
Él me habla, yo me río a carcajadas porque es demasiado gracioso, tanto que no puedo ver a nadie más cuando él está conmigo.
Él dice que está tan enamorado, que finalmente hizo lo correcto. Me pregunto si sabe que es él en quien pienso por las noches..
Él camina a mi lado, ¿podrá notar que a penas puedo respirar? Y ahí va él, es tan guapo.. Tiene esa perfección que me gustaría tener.
Será mejor que ella lo agarre fuerte, y que le de todo su amor. Miro a esos ojos hermosos y me doy cuenta de lo afortunada que es.
Así que conduzco a casa sola, mientras apago la luz pongo su foto boca abajo. Para ver si así tal vez esta noche pueda dormir algo.
Él es la razón de las lágrimas sobre mi guitarra, es la única cosa que me hace seguir deseando a una estrella fugaz. Él es la canción que sigo cantando en el coche, y yo no sé porque lo hago.. Él es el tiempo tomado, pero nunca es suficiente. Y él es todo lo que necesito
.

viernes, 20 de mayo de 2011

I just need you now.



I can't fight it anymore. Estoy aquí, sentada en el suelo. Se siente frío, pero peor se siente que no estés conmigo. No sé que hice mal.. Estoy pensando sobre mí, sobre ti, sobre nosotros, sobre como solíamos estar. No puedo luchar contra esto más. And I wonder if I ever cross your mind. ¿Cuánto ha pasado? Medio año, ¿tal vez? no lo sé la verdad, hace tiempo que no cuento el tiempo.. ¿Para que? Cuando te fuiste todo eso dejo de ser importante. Me pregunto si alguna vez he pasado por tu mente. For me it happens all the time. ¿Sabes lo qué es dormirte pensando en alguien y despertarte soñando con él? Estoy medio ausente, por tu culpa. Que ingenua, de verdad me gustaría culparte de esto, pero aquí la única culpable soy yo. A mi me pasa todo el tiempo. It's a quarter after one, I'm all alone. A veces me pregunto como un ser tan pequeño puede sentir tantas cosas, realmente me gustaría no sentir nada. Es la una y cuarto, y estoy completamente sola. Another shot of whiskey. Me levanto, cojo el vaso y el tabaco. A veces pensamos que el sufrimiento termina cuando nos terminamos la botella, pero no sabemos que allí, al fondo, solo hay más soledad. Enciendo el pitillo, me bebo el vaso de un trago. Quema, duele, pero más duele que no estés tú. Otro chupito de whiskey. Can't stop looking at the door, wishing you'd come sweeping in the way you did before. Cada vez puedo pensar menos, las lágrimas empiezan a caer. Mierda, otra vez. No sé si me merezco esto. Aún no sé porque te fuiste. No paro de mirar a la puerta, deseando que entres arrasando, en la forma que lo hacías antes. It's a quarter after one, I'm a little drunk. Siento que el tiempo pasa rápido, pero en verdad es como si las agujas se hubieran parado. Es la una y cuarto, y estoy un poco borracha. Guess I'd rather hurt than feel nothing at all. Intento hacerme la fuerte, pero te juro que no puedo, en estos momentos mi vida parece un infierno. Nunca creí en nada, solo en la nada. Te echo de menos. Supongo que prefiero herirme que no sentir nada en absoluto. And I don't know how I can do without you. Puede parecerte todo una chorrada, lo comprendo, más que nada porque tú no puedes sentir nada. No sé como, pero no puedo sin ti. And I just need you now. No te entiendo, no te juzgo. No te comprendo, ni te busco. No te hiero, ya ni te beso. ¿Pero sabes que sí hago? Te quiero. Y simplemente, te necesito ahora.

martes, 17 de mayo de 2011

Como si no hubiera visto el cielo antes.



Hay momentos, situaciones, en los que nos sentimos muy incómodos. Otros en los que solo tenemos ganas de huir. Otros en los que la agonía se apodera de nosotros rápidamente.. Pero sin embargo, también hay cantidad de momentos en los que estamos a punto de rozar el cielo con la yema de los dedos, en los que el corazón late tan deprisa que tenemos la certeza de que se nos va a salir del pecho, en los que sabes que posiblemente pocas cosas puedan conseguir esa estado de euforia en ti.
Esas sensaciones son únicas y perfectas, pero lamentablemente son efímeras. Hay veces que esas experiencias te las causa algo cotidiano , algo a lo que estás acostumbrado, mas no siempre es así. Hay veces en las que llega algo de repente a tu vida, eclipsándolo todo a su paso, rompiendo tus barreras y alterando tu orden. Masacrando tus costumbres, pero estimulando tu mundo. Ese mundo en el que hasta entonces has estado escondiéndote.
Y es entonces cuando te das cuenta de que hasta ese momento has estado perdiéndote las cosas buenas de la vida, sumergido en tu mas absoluta y profunda rutina.
En cierto modo, nunca pensé que pudiera sentir esto, como si no hubiera visto el cielo antes.

sábado, 30 de abril de 2011

Radio Caos; el ruido se convierte en sonido.

Justo ahí...ahora no lo toques más...déjala estar así...Esta es tu estación FM 107.3 Radio Caos, el resto es ruido blanco.
BPM. Bits por Minuto, latidos por minuto. Sin aguantarse, con el ritmo. El minutero hace correr la pista. Jungle 170bpm, Techno 140bpm, House 120bpm. Eso que prefiero está entre 60 y 90, ese donde te detienes a escuchar; eso que te da ritmo y te hace mover la cabeza cuado corres a 120. El latido en el cual se basan todos los latidos del mundo. El bpm del corazón. Escúchalo, hermano, es tu pista personal. Nunca dejes de bailar con él. A veces está detrás, a veces está frente a ti. Pero nunca dejes de soñar con nuevos sonidos. Lograr nuevos bit, nuevos ruidos de motor para mezclarlos con el caos que tienes dentro. Ríe hermano, FM 107.3. Radio Caos, Tu bpm.

Hay que estar atento a lo que te rodea porque a veces, de repente, algo puede alegrar tu día. Esta que estás por escuchar no es una canción, es la voz de la nieve derritiéndose en agua pura. Fuera de mi ventana solo veo coches veloces, motos alocadas, que dejan el tráfico atrás. He aprendido una pequeña verdad: el mundo te quiere rápido para que llegues a tiempo. Te quiere veloz para recordar solo el sonido de tu paso, y es por esto que cuando te acuerdas de que no vas a ningún lado, ahí es cuando aceleras. FM 107.3 Radio Caos.

Revolution Rock, cantaban los de The Clash. La revolución de un disco que gira al contrario y se vuelve scrach, el ruido que se convierte en sonido. El latido que se convierte en ritmo. Fuerza hermanos, aceleren la vida a toda velocidad y nunca dejen de hacer revoluciones. La luna se vuelve el sol. La noche en el día. Porque detrás de cada persona se esconde otra. Quizás más bella, quizás más nueva, quizás la tuya. FM 107.3 Radio Caos, Girando al contrario.

Y era el mar más bello que yo hubiera visto. Hecho por miles de corazones que laten juntos. Que bailan siguiendo el ritmo del disco que gira. A veces el dios del disco, el dios de las luces y el dios de la noche deciden agarrarse de las manos y hacen que la tierra se vea bellísima desde acá arriba. FM107.3 Radio Caos. Tomando la bajada hacia Marte.

¿Qué más se puede decir? FM 107.3, Radio Caos. All you need is love.

¿Sabes a qué cosa se le dedican muchas canciones? Exacto hermanos, al amor. Bello, feo, triste, alegre, fuerte, débil, casto, porno, violento, soñado, olvidado, antiguo, moderno... FM 107.3 Radio Caos. Love is all you need.

Vi un graffiti esta mañana, una bella mujer decía: Hay dos días en los cuales nunca pienso: ayer y mañana. FM 107.3 Radio Caos. He visto cosas que ustedes, humanos, ni se imaginan.

Ten bien cerca pedazos de tus recuerdos y te darás cuenta de que querrás una noche sin luna, cuando todo te parece inútil y tienes la sensación de estar de verdad en este planeta; pero por suerte con una posición privilegiada para mirar las estrellas.
FM 107.3 Radio Caos. Del otro lado de la luna.

La vida real debería dar más estímulos. Toma la música, quién hubiera pensado que algún día se registrarían cientos de canciones en un mp3. Nada los borrará de ahí, sólo necesitamos un láser para darnos cuenta de que al menos algo es eterno, al menos dura más que nuestros gustos.
FM 107.3 Radio Caos. En directo desde el futuro.

¿Tienes la mayonesa? Sí, la mayonesa. Ésa de la comida rápida. Ésa que aprietas y sale. Creo que no hay nada más difícil para hacer. Meter junto la sal, el huevo, el limón, el aceite... y, bueno, créeme: En comparación es más fácil enamorarse de alguien que nunca pensaste que te gustaría. En realidad, la mayonesa es así. Te puede enloquecer de un momento a otro, un instante parece perfecta y al otro, todos los ingredientes están puestos para hacerla. Pero si logras hacerla, nada más te detendrá.
FM 107.3 Radio Caos, lecciones de cocina.

Todo lo que debes hacer es ponerte los auriculares, tumbarte en el suelo y escuchar el CD de tu vida, pista tras pista, ninguna se puede saltar. Todas han pasado y de una forma u otra servirán para ir hacia delante. No te arrepientas, no te juzgues. Se quien eres, no hay nada mejor para el mundo. Pausa, rewind, play, aún aún y aún más. Nunca detengas tu reproductor, sigue registrando sonidos para lograr explicar el caos que tienes dentro. Y si te sale una lágrima cuando las escuchas, no tengas miedo, es como la lágrima de un fan cuando escucha su canción preferida.
FM 107.3 Radio Caos. Tu bpm, el resto es ruido blanco.

jueves, 28 de abril de 2011

Toda mi vida he sido buena. He hecho caso de todo lo que me han dicho. Si era no, era no. Y si era sí, era sí. Entonces, llega un momento en el que dices para. En el que sustituyes los libros del fin de semana por una buena cerveza, un par de tacones y un paquete de Malboro. Eso es realmente bueno. Pero ya es la hostia si lo paso contigo, pequeña.

lunes, 25 de abril de 2011

No promises.


Every time you're near I feel like I'm in heaven..

Cada vez que estás cerca me siento como sí estuviera en el cielo. No encuentro otras palabras para expresarme. No quiero huir, quiero que lo sepas. Cuando estamos juntos, haciendo las cosas que realmente nos gustan a los dos. Eres el único al que necesito, esta noche, mañana, y espero que siempre. 
I want to stay forever

martes, 12 de abril de 2011

Otra.

¿Sabes cuándo estás seguro de que es amor?
-¿Cuándo?
Cuando duele..
-Pero a mí no me han dicho eso.. Me han dicho que es cuando la otra persona se hace necesaria en tu vida, cuando lo único que te importa es verla feliz, sonriendo. Cuando sientes mariposas en el estómago cada vez que le ves, cuando sientes que no hay nada más importante que su presencia. Cuando su mirada causa un mundo de sensaciones en ti. Cuándo sus besos son capaces de llevarte al mismísimo cielo y sus caricias te hacen sentir cosas que jamás habías imaginado. A mí me han dicho que el amor es eso..

Es muy bonito todo eso que dices, pero el amor te puede llevar de sentir eso a quererte morir en un instante. ¿Merece la pena? Puede, depende de la persona. Yo creo que hasta encontrar a la de verdad, nos damos muchas hostias, pero, ¿sabes qué? Detrás de una persona se esconde otra, quizás mas bella, quizás más nueva, quizás la tuya.

Troya.



Te contaré un secreto, algo que no se enseña en tu templo, los dioses nos envidian. Nos envidian porque somos mortales, porque cada instante nuestro podría ser el último, todo es más hermoso porque hay un final. Nunca serás mas hermosa de lo que eres ahora, nunca volveremos a estar aquí.

miércoles, 6 de abril de 2011

Just a dream.

Le conoces. Dos besos. Le oyes hablar, para ti es como si estuvieran tocando dos violines. Sonríe, tu corazón da un vuelco, pocas veces has visto una sonrisa así. Vas tratando con él. Vas descubriendo sus gustos, aficiones. Espera, creo que cada vez te gusta más.
Le ves un día por sorpresa, buscas un espejo. Quieres estar guapa para él. Se está acercando, tu corazón está acelerando. Mierda, te ha vuelto a sonreír. Te das cuenta, estás a sus pies.
Que suerte, él siente lo mismo. Sois felices, nadie os quita eso. Pronto llegan los besos robados en la penumbra de un portal. Los mensajes al móvil antes de irse a dormir. Te encanta ir cogida de la mano con él.
Te pasas el día pensando en cuando le vas a ver, pronto pasáis a un nuevo nivel. Sustituis las vueltas por la calle, por tardes en la cama. Sientes que no puede haber nada mejor. Ese es el mejor sentimiento.
Canciones que suenan en el momento perfecto, letras que cuentan tu historia. En ese momento todo encaja y parece tener un sentido en tu vida. ¿Puedes acaso estar más feliz?
Quieres que dure para siempre, pero el invierno siempre llega. Las hojas de los árboles se caen, el moreno se pierde, el pelo vuelve a oscurecerse. Pronto empiezan las discursiones. Dices cosas, te arrepientes.
Estás pensando sobre él, piensas sobre ti, de verdad sigue existiendo un nosotros?
Te quiero. Sí, pero, ¿y que? Ambos sabéis que eso ya no sirve de nada. En este momento solo deseas desaparecer, borrar cada caricia de tu piel. Están grabadas con fuego, todo consecuencia de lo que ahora ves como un juego.
¿Duele verdad? Da miedo volver a sentir eso. Es como pasar de la cima de una montaña al subsuelo. De rozar el cielo con la yema de los dedos a terminar en el mismísimo infierno. Pero, ¿te sabes el dicho no? No sabemos lo que es estar en lo alto de la montaña hasta que no estamos en lo profundo del valle.
En fin, pasa el tiempo. Y llega un día en el que dices, por fin, le he olvidado. Te autoconvences de que lo has hecho. Y entonces llega, cuando menos te lo esperas. Lo ves por la calle, está sonriendo, con esa sonrisa tan radiante como siempre. Crees que está feliz. Te para, te pregunta como te va. Mierda, siempre ese nudo en la garganta, se te humedecen los ojos y se te agudiza la voz. ¿De verdad crees que le has olvidado?
En ese momento, desearías que todo fuera un sueño.

martes, 5 de abril de 2011

El orgullo puede a la razón de ambos.

Son imanes con igual polaridad
por eso chocan y al juntarse debe ser necesidad.
Son almas más que cercanas, tú llámalo como quieras
creo que algunos lo conocen como almas gemelas.

Demasiadas veces.

Cuántos actos has hecho mal y suplicas: quiero taparlo. Y cuántas veces te enorgulleces de tus actos y dices: voy a alzarlo. ¿Cuántas veces muestras tus sentimientos en voz alta pero sólo te escuchan las paredes?

Había ardor por doquier.

La ira me inundó como un fuerte calambre después de un golpe duro. Esto ya era demasiado, no estaba jugando limpio. Mis brazos estaban alrededor de su cuello, así que cogí dos puñados de pelo, ignorando el dolor lacerante de mi mano derecha y luché por soltarme, intentando apartar mi rostro del suyo. Y él me malinterpretó. Era demasiado fuerte para darse cuenta de que mis manos querían causarle daño, de que intentaba arrancarle el pelo desde la raíz. En vez de ira, creyó percibir pasión. Pensó que al fin le correspondía. Con un jadeo salvaje, volvió su boca contra la mía, con los dedos clavados frenéticamente en la piel de mi cintura. El ramalazo de ira desequilibró mi capacidad de autocontrol; su respuesta extática, inesperada, me sobrepasó por completo. Si sólo hubiera sido cuestión de orgullo habría sido capaz de resistirme, pero la profunda vulnerabilidad de su repentina alegría rompió mi determinación, me desarmó. Mi mente se desconectó de mi cuerpo y le devolví el beso. Contra toda razón, mis labios se movieron con los suyos de un modo extraño, confuso, como jamás se habían movido antes, porque no tenía que ser cuidadosa con él y desde luego, él no lo estaba siendo conmigo. Mis dedos se afianzaron en su pelo, pero ahora para acercarlo a mi. Lo sentía por todas partes. La luz incisiva del sol había vuelto mis párpados rojos, y el calor iba bien con el calor. Había ardor por doquier. No podía ver ni sentir nada que no fuera él.

Cobarde.

A veces nos refugiamos en lo fácil, en el camino corto, en la opción que tenemos más a mano. Cuando en verdad, si de verdad quieres algo, escoger el camino fácil es la forma de gritar: Eh, mírame, soy cobarde, no sé luchar por lo que quiero.

Perdona si te llamo amor.

Sintonizar...¿qué querrá decir?. La sintonía es algo que tiene que ver con la música, o peor aún, con los circuitos. El amor, en cambio, es cuando no respiras, cuando es absurdo, cuando echas de menos, cuando es bonito aunque esté desafinado, cuando es locura... Cuando sólo de pensar en verlo con otra cruzarías a nado el océano...

Perdona pero quiero casarme contigo.

Que las historias de amor no duran más de siete años y la crisis se inicia ya en el sexto. Que la pasión incluso la más fuerte, se desvanece. Y el aburrimiento pasa a ocupar su lugar. La costumbre. Y todo parece igual. Apagado. Sin estímulos. Y el amor, ése que se describe en los libros y en las películas, resulta ser una mera fantasía. En ese momento se abren dos opciones: romper o engañar. Para renovarse. Para recordar cómo era esa poderosa sensación que te devoraba el estómago cuando pensabas en él. O en ella. En estar juntos. Y se sigue así, atrapados en un círculo vicioso de hipocresía en el que ninguno de los dos tiene el valor de decirle al otro que el sentimiento ha cambiado, que se ha agotado, que ha desaparecido. Qué tristeza ¿Así es la vida?¿Uno se vuelve así?

Perdona si te llamo amor.

"Una noche de amor, es un libro menos leído", de Honoré De Balzac. Pero a veces esta noche puede cambiarte la vida. Cuando el amor ya no es un drama, sino magia, que de repente convierte a la vida en la cosa más simple y bella del mundo y todo encaja a la perfección. Y tu realidad es exactamente como la habías imaginado. Entonces, las ideas que te faltaban, aparecen.

Gossip Girl.

Dicen que el amor de verano es fugaz, pero, a veces, lo que comienza como un tirar puede conducir a algo serio. Un simple viaje a la playa es todo lo que se necesita para despejar nuestras mentes y abrirnos los ojos y escribir un nuevo fin para una vieja historia. Están aquellos que se quemaron por el calor, sólo quieren olvidar y empezar de cero. Mientras que hay otros que quieren que ese momento, dure para siempre pero todo el mundo puede estar de acuerdo en una cosa: el moreno se pierde y las luces se oscurecen y todos acabamos artos de la arena en nuestros zapatos pero el fin del verano es el principio de una nueva temporada, así que, terminamos mirando hacia el futuro.

lunes, 4 de abril de 2011

This ain't a song for the brokenhearted.


It's my life
It's now or never
I ain't gonna live forever
I just wanna live while I'm alive
It's my life
My heart is like an open highway
Like Frankie said, "I did it my way"
I just wanna live while I'm alive
'Cause it's my life

Es mi vida, es ahora o nunca. No voy a vivir para siempre. Solo quiero vivir mientras siga viva. Es mi vida, mi corazón es como un camino abierto, como Frankie dijo "Lo hice a mi manera". Tan solo quiero vivir mientras siga viva, porque es mi vida.

jueves, 24 de marzo de 2011

24 de marzo de 2011.


Hoy ha sido un día realmente aburrido. Aunque claro, no siempre heces exámenes como el de hoy, ni siempre juras cosas como las de hoy. ¿Qué importancia le das tu al jurar? ¿Crees que se necesita sangre para hacer de unas palabras una pura verdad? Realmente yo pienso que no. Yo misma conozco las consecuencias que lleva a cabo prometer algo. Normalmente sudo de jurar, no lo cumplo, me olvido de ello. Pero cuando se lo prometes a gente como ellas, realmente merece la pena cumplir tus palabras.

lunes, 14 de marzo de 2011

Es duro aceptar el fin cuando quieres a alguien.


Porque, se supone que todo tiene un principio y un fin, que toda historia tiene su final. Entonces creo que tú y yo tambien tenemos fecha de caducidad.. Aunque, al menos yo, no quiero que llegue. Me gusta demasiado despertarme cada mañana a tu lado, que me acaricies la espalda cuando no puedo dormir, que me traigas el desayuno a la cama. Que cuando no puedo más, me quites los tacones y me lleves en tu espalda. No quiero que terminen esas tardes sin fin, sean donde sean, pero con tu mano en mi cadera. En conclusión, tú me gustas demasiado.
Solo espero que si dejaramos de estar juntos, tú tambien echaras de menos cada uno de estos momentos a mi lado..
PD: Te quiero.

sábado, 12 de marzo de 2011

Sentir.


Hay cuerdas en el corazón humano que sería mejor no hacerlas vibrar, de Charles Dickens. 
Si sufrir es lo que quieres, adelante, hazlas vibrar. Te sentiras realmente humano.

miércoles, 9 de marzo de 2011

Tan perdidos en esos momentos.



Ahora estáis cara a cara
escupiendo veneno en vuestras palabras.
Por eso dicen que lo mejor es ir por vuestros propios caminos,
supongo que ellos no os conocen, porque hoy fue ayer,
el ayer se terminó, es un día diferente.
Suena como un maldito disco rayado sonando una y otra vez.

Porque aunque desde fuera, una pareja parezca destruida, al borde de una ruptura. Parezca enfermiza, ida. Insana, perdida, mil y una cosas más negativas, no debéis juzgar. Porque para estar así, hay que quererse de una manera desconocida para ti.

My favourite Song.

It happens all the time, a melody in my head make me wanna say: let the time pass, we can let the beat rock. Now, now the DJ gonna play my favourite song.
Pasa todo el tiempo, una melodía en mi cabeza que me hace querer decir: deja que el tiempo pase, podemos dejar que suene el rock. Ahora, ahora el DJ va a tocar mi canción favorita.

martes, 8 de marzo de 2011

Remember Me.


Cada uno muestra lo que es en los amigos que tiene, de Baltasar Gracián. Debo ser la persona más buena del mundo, porque te tengo a ti. Y sin duda, eres de lo mejor que hay. Eres esa con la que llorar, pero de alegría, porque a tu lado todo es tontería, pocas cosas me importan, tú me haces despreocuparme, ser feliz, y tal vez ver la vida de una de las mejores formas que hay.
El amigo ha de ser como el dinero, que antes de necesitarlo, se sabe el valor que tiene, de Sócrates. Entonces no hay duda Gordi, tú eres ese dinero que nunca, nunca de los jamases, aún matándome a ahorrar y trabajar, podría conseguir.
Esta amistad no es nada pasajero, de ninguna forma. Es algo que se ha ido construyendo poco a poco, con momentos, con sonrisas, con lágrimas, con piques, con vicios, con confesiones, con reflexiones, conclusiones no deseadas, parodias, paridas, momentos en los que la imaginación ha volado, y ninguna de las dos ha querido pararla.
Eres parte de mi vida, y no vas a dejarlo de ser nunca, porque tenemos un gran futuro juntas, recuerdalo siempre. Recuérdame a mí.